આવો તો યે સારુ, ન આવો તો યે સારુ

પ્રીતિનું પુષ્પ ખીલે છે ઘડીભરની જુદાઇમાં
અજંપો લાગતો મીઠો મીઠો પ્રીતની સગાઇમાં

આવો તો યે સારુ, ન આવો તો યે સારુ,
તમારું સ્મરણ છે તમારાથી પ્યારું

આવો ને જાઓ તમે ઘડી અહીં ઘડી તહીં
યાદ તો તમારી મીઠી અહીં ની અહીં રહી

મોંઘું તમારાથી સપનું તમારું
તમારું સ્મરણ છે તમારાથી પ્યારું

મિલનમાં મજા શું, મજા ઝુરવામાં
બળીને શમાના, પતંગો થવામાં

માને ના મનાવ્યું મારું હૈયું નઠારું
તમારું સ્મરણ છે તમારાથી પ્યારું

મરણ પહેલાં મરી તો જો.

ગગનવાસી ધરા પર બે ઘડી શ્વાસો ભરી તો જો.
જીવનદાતા, જીવનકેરો અનુભવ તું કરી તો જો.

સદાયે શેષશૈયા પર શયન કરનાર ઓ, ભગવન !
ફકત એક વાર કાંટાની પથારી પાથરી તો જો.

જીવન જેવું જીવન, તુજ હાથમાં સુપરત કરી દેશું
અમારી જેમ અમને એક પળ તું કરગરી તો જો.

નથી આ વાત સાગરની,આ ભવસાગરની વાતો છે;
અવરને તારનારા!તું સ્વયં એને તરી તો જો!

નિછાવર થઇ જઇશ, એ વાત કરવી સહેલ છે ‘નાઝીર’
વફાના શ્વાસ ભરનારા, મરણ પહેલાં મરી તો જો.

કેમ લખવા…?

પ્રશ્નોત્તરી પછીના પરિણામ કેમ લખવા
સંદિગ્ધ લાગણીના આયામ કેમ લખવા

દરિયો નભી રહ્યો છે વહેતી નદીઉપર,પણ
કાંઠાળ દાયરાઓ સરેઆમ કેમ લખવા

જીવંત રાખતી રહી ખુદ જિંદગી મરણને
ત્યાં શ્વાસ ખૂટવાના ઈલ્ઝામ કેમ લખવા

વિસરી ગયા તમે પણ મેં જીવ દઇ ઉછેર્યા
એ નામજોગ કિસ્સા,બે-નામ કેમ લખવા

મતલબપરસ્ત આંખે ઘેઘૂર થઇ છવાયા
ઈચ્છા ભરેલ સપનાં નિષ્કામ કેમ લખવા

કડવાશ જિંદગીભર ગઝલાઇ પણ ન ખૂટી
પીતો રહ્યો સહજ રહી,એ જામ કેમ લખવા

મારે વસાવવું’તું ઘર મૌનની ગલીમાં
પણ અર્થ લઇ ડૂબેલા એ ગામ કેમ લખવા

મારો અભાવ જો જો ! ક્યારેક તો ખટકશે
કહેશો પછી, સ્મરણને સુમસામ કેમ લખવા

જમણી તરફ ગઝલ છે ડાબી તરફ તમે છો
વચ્ચે ખુદા લખું પણ,નાકામ કેમ લખવા !

ડૉ.મહેશ રાવલ

પથ્થરો પાસે ય અંજળ હોય છે….! મૂર્તિ બને, એ પૂજાય…

શક્યતાથી સહેજ આગળ હોય છે
જે સફળતાની ખરી પળ હોય છે !

કોઇ ઘટના સાવ અમથી ના ઘટે
ત્યાં,સમયની કાર્યરત કળ હોય છે

મૂલ્ય, ઓછું આંકવું સારૂં નથી
પથ્થરો પાસે ય અંજળ હોય છે !

મન જાણે છે જાય તો શું જાય એ
રાંકના ઘરને ય સાંકળ હોય છે !

એ, નજર સાથે નજર નહીં મેળવે
જેમના મનમાં કશુંક છળ હોય છે !

રાખ થઇ ગઇ હોય આખી સિંદરી
તોય સાબૂત રહી જતાં વળ હોય છે !

હોય એ આયુધ બધા ટાંચા પડે
શાંતિ પાસે એટલું બળ હોય છે !

દેર નહીં સમજાય તો અંધેર સામે આવશે…

થાય જો સરખામણી તો ફેર સામે આવશે
દેર નહીં સમજાય તો અંધેર સામે આવશે

હોય મુખમાં રામ ‘ને છૂરી બગલમાં એમનો
છેવટે સરેઆમ કાળો કેર સામે આવશે

આ મલકમાં શેર થઇ ફરવું નથી સારૂં બધે
આંતરી રસ્તો, સવાયા શેર સામે આવશે !

ધૂળનોં પણ ખપ પડે -એ ખ્યાલ હોવો જોઇએ
એ હકીકત છે અને ચોમેર સામે આવશે

શોધતાં રહેજો તમે મારણ અસરકારક સતત
હર કદમ પર અહીં હળાહળ ઝેર સામે આવશે !

લાગણીની ઓથ લઈને પાંગરે છે છળ-કપટ
તક મળી, તો મૂળસોતાં વેર સામે આવશે !

ગાળજો સો ગરણે, માણસ નામધારી સ્વર્થને
ગામથી બમણાં તમારાં ઘેર સામે આવશે !!!

ડૉ.મહેશ રાવલ

સર, સમયસામે નમાવ્યું છે અમે…..

જે મળ્યું છે એ વધાવ્યું છે અમે
જિંદગીભર, મન મનાવ્યું છે અમે

ગામ આખાએ ભલે કડવું ગણ્યું
સત્યનેં મીઠું ગણાવ્યું છે અમે !

સર્વની સર્વોપરીતા અવગણી
સર, સમય સામે નમાવ્યું છે અમે

વામણાં છે ઉપકરણ સહુ એટલે
લાગણીથી ઘર સજાવ્યું છે અમે

થાય તે જોયું જશે આગળ-ઉપર
વ્હાણ, વિશ્વાસે ચલાવ્યું છે અમે !

નહીં ગયાનો શોક, નહીં આવ્યે હરખ
કંઇ અમારૂં ક્યાં ગણાવ્યું છે અમે !

કોઇ આડશ કામ નહીં આવે હવે
લક્ષ્યવેધી શર ચડાવ્યું છે અમે

ડૉ.મહેશ રાવલ

જલકમલવત જીવવાનો સાર આપીને જશું…..

પ્રશ્નનાં ઉત્તર ખુલાસાવાર આપીને જશું
જલકમલવત જીવવાનો સાર આપીને જશું

ઝંખના છે જેમનાં હૈયે કશુંક પામી જવા
એમને નક્કરપણે અણસાર આપીને જશું

કોઇનાં હોવા ન હોવાનો જગતને શું ફરક ?
પણ, ફરક જેવું ય ભારોભાર આપીને જશું

થાય જો સરખામણી તો હોય અદકા અન્યથી
વારસામાં એટલાં સંસ્કાર આપીને જશું

કોઇનો કાયમ નથી હોતો ઈજારો ક્યાંય,પણ
હો અબાધિત એટલો અધિકાર આપીને જશું

હદ વળોટે એ બધું સાબિત થવાનું જોખમી
અનુભવેલાં સત્યનો ચિતાર આપીને જશું

નહીં વદી નહીં બાદ-વત્તા, શૂન્ય શું ભાગે ગુણે !
જેમ છે બસ એમ આ સંસાર આપીને જશું

ડૉ.મહેશ રાવલ

લેવા ગયો જો પ્રેમ તો વહેવાર પણ ગયો

લેવા ગયો જો પ્રેમ તો વહેવાર પણ ગયો,
દર્શનની ઝંખના હતી, અણસાર પણ ગયો.

એની બહુ નજીક જવાની સજા છે એ,
મળતો હતો જે દૂરથી સહકાર પણ ગયો.

રહેતો હતો કદી કદી ઝુલ્ફોની છાંયમાં,
મારા નસીબમાંથી એ અંધકાર પણ ગયો.

સંગતમાં જેની સ્વર્ગનો આભાસ હો ખુદા,
દોઝખમાં કોઈ એવો ગુનેગાર પણ ગયો ?

એ ખુશનસીબ પ્રેમીને મારી સલામ હો,
જેનો સમયની સાથે હ્રદયભાર પણ ગયો ?

એ પણ છે સત્ય એની ઉપર હક નથી હવે,
એવુંય કંઈ નથી કે અધિકાર પણ ગયો.

સાકી છે સ્તબ્ધ જોઈ નશાની અગાઢ ઊંઘ,
પીનારા સાથે કામથી પાનાર પણ ગયો.

કેવી મજાની પ્રેમની દીવાનગી હશે !
કે જ્યાં ‘મરીઝ’ જેવો સમજદાર પણ ગયો.

– મરીઝ

જાણે કે બીજી છોકરી નથી

છે તોર એનો એવો કોઈની પડી નથી
આ શહેરમાં જાણે કે બીજી છોકરી નથી
અધ્ધર ઉપાડી કોઈએ સપનામાં એકવાર
બસ ત્યારથી ધરતી ઉપર પગ મૂકતી નથી
પ્રતિબિંબ પણ કોઈનું એમાં હોવું જોઈએ
એ કાચની તકતી જ ફકત આરસી નથી
એ હોઠ શું જે હોઠ પર ના હોય તારું નામ
એ આંખ શું જે આંખમાં તારી છબી નથી
એણે તેં કેટલી તો ફટાવી દીધી ’અદમ’
કે આ ગઝલ કોઈને હવે ગાંઠતી નથી
– અદમ ટંકારવી

વાંક મારો નથી

દુઃખ અમર હોય તો વાંક મારો નથી,
હદ વગર હોય તો વાંક મારો નથી;
ચુપ અધર હોય તો વાંક મારો નથી,
આંખ તર હોય તો વાંક મારો નથી.

થૈને સાગર રહે દૂર આરાથી તું,જોઈ
બિન્દુને વેગળું રાખે ધારાથી તું;
એથી આગળ વધી કહું તો મારાથી તું –
બેફિકર હોય તો વાંક મારો નથી.

એક આવાસ. જે હરઘડી શોકમય,
ઊર્મિ-અભિલાષ સેવી રહ્યા એમાં ભય,
હાય બરબાદ જે થૈ ગયું એ હૃદય,
તારું ઘર હોય તો વાંક મારો નથી.

હું તો પાગલ ગણાયો સદાનો, પ્રભુ !
પણ વિચારું છું એકાંતે છાનો, પ્રભુ !
હું મુસાફર અને આ જમાનો, પ્રભુ !
રાહબર હોય તો વાંક મારો નથી.

કોઈનું હું બૂરું ચાહું, મારું થજો !
મારા દિલની વ્યથા કોટિ દિલમાં હજો;
મેં જગતને વહેંચ્યું છે એ દર્દ જો
શ્રેયકર હોય તો વાંક મારો નથી.

એક તણખો ઝગે છે ‘ગની’ અંતરે,
લોક અવળો ભલે અર્થ એનો કરે,
કોઈની નેહ-તરબોળ મારા પરે
જો નજર હોય તો વાંક મારો નથી.

-ગની દહીંવાલા